podejrzane

…przez płot i rzekę. Na razie do tego musiałam się ograniczyć, bo jeszcze chwila minie, zanim będzie można się przespacerować. Ale już całkiem blisko.

Wrocławskie bulwary w centrum przechodzą metamorfozę, która zaczęła się wielką wycinką, a kończy – zamurowywaniem czego się da. Robi się dosyć surowo i betonowo. Na razie mam mieszane uczucia. Bo z jednej strony teren się ucywilizuje (Bulwar Dunikowskiego był jako taki, ale fragment za Urzędem Wojewódzkim odstraszał jednych, a niestety przyciągał drugich – było dosyć szemranie…), a z drugiej czegoś mi tu brakuje. Według mnie można było pójść albo w stronę historyzującą, czyli nawiązać bezpośrednio do klimatu Starego Miasta i Ostrowa Tumskiego, albo zrobić coś bardzo oryginalnego, co odróżniało by tą przestrzeń od funkcjonalnie podobnych. Ale sam fakt, że coś sie dzieje i miasto się zmiania, jest jak najbardziej pozytywny.

Projekt pochodzi z pracowni architektoniczej Piotra Żurawia i można go obejrzeć tutaj. Znany nam już autor odkrycia. Projekt został wybrany w konkursie organizowanym przez miasto. Moim głównym rozczarowaniem jest fakt, że tak zaprojektowana przestrzeń mogłaby być wszędzie i brakuje jej jakiegokolwiek powiązania z otoczeniem. Czyli mamy proste bruki, nowoczesną małą architekturę i schody do wody.

---

Nie wiem, co najpierw? Zdjęcia, czy moja opinia, bo nie chciałabym od razu narzucać Wam mojej subiektywnej przecież myśli. To może najpierw fotki, a później moje uwagi.

poniżej: wejście na bulwar Xawerego Dunikowskiego od strony ul. Piaskowej i Mostu Piaskowego; lewa strona bulwaru to bruki w dużym stopniu pokrywające się ze starymi, prawa strona trawniki w formie pagórków

poniżej: widok od ulicy Frycza-Modrzewskiego, prowadzącej od Panoramy Racławickiej do Hali Targowej, obok Akademii Sztuk Pięknych – powinniśmy widzieć Odrę, ale zasłaniają ją pagórki…

no właśnie…

Pagórki. Generalnie ciekawe. Nie mają obłego kształtu, tylko kanciaste, co wygląda efektownie, ale wydaje mi się, że ta kanciastość się rozdepcze. Największy problem mam jednak z samym faktem, że one tam są – po co pagórki w miejscu, gdzie najważniejsza powinna być rzeka i wodoczny na drugim planie Ostrów Tumski? Po co to zasłaniać pagórkami? Mimo, że jestem fanką falującego krajobrazu, to w tym miejscu dla mnie sztuka dla sztuki. Mogłyby być wszędzie indziej i też by było dobrze. Odbieram to jako zabieg pt. zróbmy coś odjechanego! Brakuje jakiegokolwiek uzasadnienia. Problemem też był fakt, że wiele drzew zostało zasypanych u podstawy, tak jakby projektanci nie wiedzieli, że coś tam rośnie. O to też była burza i ponoć drzewa odsłonięto, chociaż wydaje mi się, że nie wszystkie. Mój największy zarzut to zasłanianie zabytkowego krajobrazu, który powinien pozostać otwarty.

Nawierzchnie zdominowały wszystko. Jest ich za dużo, szczególnie w pobliżu drzew, o czym alarmowała w mediach społecznościowych STOP wycince drzew we Wrocławiu. Była wizja lokalna i potwierdziły się zapewnienia wykonawcy, że płyty wokół wiekowych (ale również młodych) drzew montowane sa na platformach, czyli nie ma całej ubitej podbudowy, mogącej ograniczać dostęp wody i tlenu. Niby ok, ale po co stosować takie kosztowne rozwiązania w miejscu gdzie pod drzewami można zastosować powierzchnię bilogicznie czynną, chociażby w postaci nasadzeń z bluszczu. I nikt mnie nie przekona, że przez szczelinki dylatacyjne pomiędzy płytami, do drzewa dotrze taka sama ilość wody, jak gdyby teren był odsłonięty. Zaliczam to do szufladki sztuka dla sztuki. Część nawierzchni pozostała przepuszczalna, tak jak było dawniej.

Nasadzenia są lakoniczne, nawet nie wiem jak inaczej je nazwać. Rozplenica (rosnąca nawet w bardzo bliskim sąsiedztwie drzew pod ich koronami) jest świetną rośliną, którą uwielbiam, ale litości! Naprawdę mamy tyle ciekawych roślin, że ograniczanie się do tego jednego gatunku jest dla mnie zagadką. Nawet zastosowanie samych traw, ale kilku np. Imperaty cylindrycznej, Kostrzewy Mairei'a, Miskantów dałoby ciekawy efekt. Mam nadzieję, że coś oprócz rozplenicy jednak się pojawi. A "paliki" do drzew nawet mnie rozbawiły. Miało być oryginalnie, a wyszły super odporne na wandali kloce. Gdyby to jeszcze było lepiej wykonane, jeżeli ma stanowić element ozdobny… a tak mamy krawędziaki zbite deseczkami, w których sztywnym uścisku znalazły się drzewka.

poniżej: schody do wody na wysokości Akademii Sztuk Pięknych

poniżej: Fragment poniżej Wzgórza Polskiego – co ciekawe murek nad Odrą został pierwotnie zbudowany w całości z cegły (bez ażurowego elementu zwieńczającego), co odbiegało od jego pierwotnej wysokości; nie pomyślano, że osoby na wózkach, dzieci, czy po prostu osoby niskie, bądź siedzące na ławkach, nie będą nic widziały; po interwencji społecznej, murki zostały przebudowane (dodatkowy wysoki na pewno koszt, a sprawa z pozoru oczywista)

… jak mnie denerwują ławki bez oparć w miejscach, gdzie miło by było dłużej posiedzieć

poniżej: widok ze ścieżki prowadzącej na Wzgórze Polskie, w oddali Wyspa Piaskowaponiżej: koniec tego fragmentu bulwaru, dalej przez mostek przechodzi się pod Muzeum Narodowe – ptaki autorstwa Magdaleny Abakanowicz, a na drugim planie moloch Biblioteki Uniwersyteckiejponiżej: bulwar przed Muzeum Narodowym; przed gmachem rzeźby Magdaleny Abakanowicz;

siedziska ciekawe, ale wydają się mega niewygodne – przetestujemy w swoim czasie ;)

i tutaj powstaje coś, co mnie ogromnie cieszy, a co piwinniśmy mieć od dawna – przejście pod mostem, dzięki któremu nie trzeba będzie iść na oddalone o kilkaset metrów przejście ze światłami; Wrocław w końcu dojrzał do takiego rozwiązania :)

w tym miejscu trzeba było odbić do przejścia dla pieszych

poniżej: druga strona mostu – Bulwar za Urzędem Wojewódzkim

widać, że na dole, poniżej stopni/siedzisk będzie taras drewniany lub kompozytowy – to mi się podoba

poniżej: widok z Mostu Grunwaldzkiego

poniżej: widok na bulwar z drugiej strony Odry – po lewej Most Grunwaldzki

poniżej: po lewej Urząd wojewódzki i Muzeum Narodowe, na wprost Most Piaskowy a za nim Wyspa Piaskowa i widok na Katedrę… no i moloch biblioteki

Na bulwary wrócę, jak tylko będzie można obejrzeć skończone dzieło z bliska. Może wtedy się okaże, że całość jest wartościowa. Będzie można też skonfrontować rzeczywistość z projektem, bo niewykluczone, że w procesie realizacyjnym zaszły jakieś zmiany. Poczekamy, zobaczymy.

A jak Wam się podoba?